دلـــــــــم گرفتـــــــه

از خودمــــــــــــــ

از دنیــــــــا

از مردمـــــش

از تکراری بودن

از بغــــض

از بی کسی

از بی انگیزه گی

نه کسی رو  دوس دارم

نه شوق برا زندگی دارم

نه بخاطر کسی زنده ام

فقــــــــــــــــــــــــــط

چیــــــــــزی

کــــه

بهم

امیـــــــــــــــــــد میده

یــــــــــــــــــــه

خــــــدای

مهربونه

که

همیشــــــــــه

تو اوج نا امیدی

فقط خود خودشه

که هوامو داره

خودشه که میدونه

تو دلم چه خبره

و خودشه

که درکم میکنه

به حرفام گوش میکنه

مــــــــــــــــــــــــــن

زنـــــــده ام

بــــه

امیـــــــــــــــــــــــد

مهربونی

معبــــــودم

وگرنــــه

توانایی تحمل نداشتم

خدایا..خسته. شرمنده. خطاکار .رو سیاه

با تمام وجودم میگـــــــــــــــم:

تموم امیــــــــدم

دوست دارمـــــــــ

حتی اگه بدترین

بندگانت

باشــــــــــم